“Svedokinje zla nisu poželjne u zemlji kojom caruje to isto zlo, kao ni bilo ko drugi ko se seća šta je juče bilo. Srbija će se pomeriti s mrtve tačke tek kad otpor Žena u crnom bude konsenzualno priznat kao najveća vrednost ovog društva. I kad pošaljemo u ropotarnicu istorije ove probisvete koji nas već tridesetak godina zavijaju u crno.”, napisao je svojevremeno Tomislav Marković, pjesnik, novinar, satiričar, takođe jedan od onih u toj državi, koji se hrabro suprotstavljaju nedenacifikovanom, na revizionističkim obrascima i nacionalističkoj propagandi "odgojenom" društvu. I koji su, kao i Žene u crnom, savjest i najveća vrijednost tog društva. No, da se razumijemo, tomislava i žena u crnom fali svim nesretnim nacifikovanim balkanskim banana državicama. Ljudi spremnih da osude Zlo, ne upotrebljavajući nijedno “ali” pri toj osudi. Podsjetimo da su Žene u crnom 10.07. ove godine, na Trgu Republike u Beogradu, obilježile 27. godišnjicu genocida u Srebrenici. Pored velikog transparenta „Srebrenica – ime genocida“, držeći i desetak manjih na kojima su bile ispisane poruke: „Haški tribunal je osudio na doživotni zatvor za genocid u Srebrenici Ratka Mladića, Zdravka Tolmira, Ljubišu Bearu i Vujadina Popovića“, „Evropski parlament je 15.1.2009. godine proglasio 11. juli Danom sećanja na genocid u Srebrenici“, „U genocidu je učestvovalo više od 20.000 pripadnika srpskih oružanih formacija“, „Genocid u Sreberenici je izvršen uz direktnu podršku režima iz Srbije“ i „Svi autobusi za deportacije bili su iz Srbije: 7. juli – Šabac, Strela – Valjevo i Raketa – Užice“. Za razliku od sveprisutnog političkog govora mržnje, prema drugom i drugačijem, koji desetljećima truje ovaj prostor, empatija Žena u crnom životno je potreban lijek bolesnim balkanskim društvima, koji, umjesto zatvaranja kruga, budi poštovanje, ljubav i... krhku nadu u bolju budućnost. Žena, život, sloboda!, uzvikuju "ovih dana" u Iranu. (SŠ, Antikorupcija.info)