Protesti u Iranu, protiv totalitarnog režima koji svojim građanima – a posebno ženama – uskraćuje elementarna ljudska prava i građanske slobode, urodili su prvim plodom – režim je, pod pritiskom višemjesečnih protesta, ukinuo tzv. moralnu policiju, čiji je vjerski ekstremizam i nasilnost u provođenju njihove interpretacije Islama, i izazvala proteste, širom zemlje.
Proteste u kojima su, po nevladinoj organizaciji Iran Human Rights, sa sjedištem u Oslu, snage državne bezbjednosti ubile najmanje 448 ljudi. A po UN-ovom funkcioneru zaduženom za ljudska prava Volkeru Turku čak 14.000 ljudi, uključujući djecu, uhapšeno je u pokušajima gušenja protesta. Kampanja hapšenja obuhvatila je i javne ličnosti koje su se solidarisale sa protestantima – sportiste, glumce, muzičare, novinare,… od kojih nekim prijeti i smrtna kazna.
No, ukidanje “moralne policije”, može biti samo prvi korak u demontiranju teokratske diktature. Režim, zasad, naime, ne pokazuje namjeru da popusti u svojim rigidnim konzervativnim stavovima (uključujući obavezu žena da nose pokrivalo za glavu, koja je uvedena u aprilu 1983., 4 godine nakon Islamske revolucije i koje su žene na ovim protestima masovno palile i odbijale da ih nose).
Glavna iranska reformistička stranka je, doduše, još u septembru, pozvala na ukidanje zakona o obaveznom hidžabu. Unija islamske narodne stranke Irana, koju su osnovali rođaci bivšeg reformističkog predsjednika Mohamada Hatamija, ovih je dana zatražila od vlasti da “pripreme zakonske elemente koji utiru put za ukidanje zakona o obveznom hidžabu”. I da dopusti demonstracije.
Dakle, nade ima, čak i u naizgled bezizlaznim situacijama i ludačkim režimima (ili onim sa ludačkim košuljama), sve dok ima hrabrih ljudi koji ne misle da “najvažnije je da se ne puca” i da protesti trebaju biti “mirni i dostojanstveni”, što je bh. mantra zbog koje vlast nijedne proteste, osim onih iz 2014., nije shvatila ozbiljno i zbog čega se prema svojim građanima odnosi sa prezirom. No…
U kontekstu najnovijih dešavanja u Iranu i najavljenih prvih koraka, u BiH bi prvi korak u skidanju ljage koju su predstavnik BiH u Ujedinjenim nacijama Sven Alkalaj i ministrica vanjskih poslova Bisera Turković nanijeli građanima BiH, suzdržanim stavom pri nedavnom glasanju o rezoluciji kojom se osuđuje kršenje ljudskih prava u Iranu, trebao biti njihova promptna smjena – bez obzira na izbore i aktuelnu uspostavu vlasti, zbog kojih će ta smjena i inače uskoro doći na dnevni red.
Podrška totalitarnom režimu a ne građanima te zemlje koji se bore za svoja prava, i koje u toj borbi ubijaju, ne smije ostati nekažnjena. Bar na simboličan način. Koji će biti i poruka svim ovdašnjim ljubiteljima autokratskih i totalitarnih režima. I neljubiteljima protesta.
