Duboka nehumanost ovdašnjih vlasti, njihova opsjednutost sobom i, za totalitarne sisteme i njihove derivacije karakteristično tretiranje vlastitih građana kao neprijatelja, ukoliko nisu apologete vlasti, ogleda se, između ostalog, i u njihovom odbijanju da priznaju vlastite greške ili nedjela.
Pa tako, i kad krhka pravna država, nađe snage (odnosno pojedinca unutar kompromitovanog sistema, koji je nekako izbjegao stranački filter) i osudi protuzakonito maltretiranje građana od strane vlasti ili njihovog represivnog aparata, umjesto izvinjenja, imamo na djelu istrajavanje na nasilju. Od pravnog do fizičkog, prema “potrebi”.
Najnoviji primjer je neprihvatanje Pravobranilaštva Republike Srpske presude Osnovnog suda u Banjaluci, koji je presudio u korist aktivistica pokreta “Pravda za Davida”, Sofije Grmuše i Aleksandre Ninić-Vranješ, nakon njihove tužbe protiv Republike Srpske, zbog diskriminatornog ponašanja pripadnika Ministarstva unutrašnjih poslova prema njima.
Kafkijansko je to ludilo u kome se sistem, za koji se osnovano sumnja da je premrežen kriminalnim i koruptivnim radnjama i interesima, te da je, na ovaj ili onaj način, odgovoran čak i za ubijanje ljudi ili za prikrivanje izvršilaca i naručilaca ubistva, obračunava sa građanima koji samo zahtjevaju funkcionisanje pravne države, istinu i pravdu.
Konkretan slučaj jedan je od benignijih, u zastrašujućem nizu primjera sistemskog maltretiranja pripadnika pokreta Pravda za Davida i njihovih simpatizera ili poštovalaca.
Ninić-Vranješ i Grmuša su, naime, MUP i RS tužile nakon što im je u novembru 2019. godine, dok su mirno sjedile na klupi na Trgu Krajine, prišlo nekoliko policajaca, upozorilo ih da one(!) ne mogu sjediti na klupi i naposljetku ih primoralo da je napuste. Što je bio uobičajeni postupak policije prema aktivistima ove grupe, čije je zahtjeve za istinom i pravdom i mirne proteste vlast tumačila kao napad na sebe i koji su tretirani kao teroristi – redovno snimani policijskim kamerama, nadgledani, protuzakonito praćeni, mete nerazjašnjenih upada u stanove, izolovani, odstranjivani sa javnih mjesta, hapšeni i bezrazložno zadržavani u policiji, pa sve do zabilježenog brutalnog nasilja i hapšenja ljudi koji su se usudili da im priđu, pozdrave se i progovore s njima.
U decembru 2020., banjalučki Osnovni sud je utvrdio da su Sofija Grmuša i Aleksandra Ninić-Vranješ trpjele diskriminaciju od strane pripadnika MUP-a RS i u presudi naveo da od strane policije postoji uznemiravanje, maltretiranje čestim bezrazložnim legitimisanjima i prilascima, što može dovesti i do osjećanja poniženja.
U presudi je takođe konstatovano da je “tužena, putem Ministarstva unutrašnjih poslova, izvršila neposrednu, višestruku i produženu diskriminaciju, čime je povrijedila pravo tužiteljica na jednako postupanje i to zbog oblika diskriminacije”. Sud je tada MUP-u zabranio daljnje nasilje, odnosno diskriminaciju, nad žrtvama.
Odluka pravobranilaštva da se žali na ovakvu presudu, osim što je oblik samoponižavajućeg podilaženja aktuelnoj vlasti, koje se ne može pravdati profesionalnim obavezama, ukazuje i na potpuni izostanak moralnosti unutar institucija. One vrste koja je nakon 2. svjetskog rata, na suđenjima čuvarima nacističkih logora, iste navodila da u svoju odbranu koriste rečenicu “Ja sam samo radio svoj posao.”.
I pravobranilaštvo “samo radi svoj posao”? Tako što želi poništiti presudu kojom se konstatuje(!) sistemsko nasilje nad mirnim građanima i aktivistima za ljudska prava i kojom se policiji zabranjuje da maltretira ljude?
A, podsjetimo, radi se o policiji koja je – umjesto da rasvijetli ubistvo i uhapsi i sudu preda počinioce i nalogodavce – lagala (tvrdeći da je ubijeni izvršio samoubistvom), blatila žrtvu (nazivajući je narkomanom i lopovom), po svemu sudeći skrivala počinioce, uništavala dokaze, fizički se obračunavala sa građanima koji su mirno protestvovali ili tek odbili da ih se ponižava, hapsila i saslušavala roditelje ubijenog mladića, zbog tobožnje ugroženosti visokih policijskih funkcionera i ministra MUP-a,…
I radi se o vlasti koja je umjesto da riješi slučaj ubistva i najstrože sankcioniše i procesuira za brojne propuste odgovorne policijske funkcionere, istima obezbijedila napredovanje a na kraju čak i podnijela sudske tužbe protiv oca ubijenog mladića, koji ih je – zbog svega učinjenog i neučinjenog – optužio da su odgovorni za počinjeno zlodjelo.
BIRN BiH izvjestio je da je Sofija Grmuša izjavila kako očekuje da Okružni sud potvrdi presudu Osnovnog suda, ali s obzirom da je svjesna u kakvom sistemu živimo i kakvo nam je pravosuđe, ne želi ništa da prejudicira. Dodala je da je strašno što policajci, za sada, neće krivično odgovarati za sva zlodjela koja su činili prema porodici Dragičević i članovima grupe “Pravda za Davida”.
I oni su, naravno, kao i “pravobranilaštvo” vlasti, kao i lokalno tužilaštvo koje je suodgovorno za čitav taj zastrašujući skandal sa elementima udruženog zločinačkog poduhvata i kome je postupak, na kraju, oduzet, “samo radili svoj posao”.
A mi “samo živimo” u koncentracionim logorioma (zasad još koliko-toliko otvorenog tipa) konstitutivnih kriminogenih lidera. I čekamo njihova konačna rješenja za nas.
