Jedan od kontraverznih projekata na prostoru Republike Srpske, svakako je i planirana izgradnja auto-puta Banja Luka – Prijedor – Novi Grad, gdje je Vlada Republike Srpske još 2018. godina potpisala Ugovor, do kojeg je nekolicina javnosti pokušala da dođe do informacija. Kontraverza je upravo vezana za prikrivanje i sakrivanje kompletnog Ugovora o izgradnji auto-puta, kao i o „Studiji uticaja ekonomske opravdanosti za projekat autoputa Banja Luka – Prijedor“, koja bi u osnovi i u normalnim zemljama trebala biti glavni dokument za donošenje strateške odluke, kao što su izgradnje auto-puteva.
Centar za životnu sredinu je zatražio od Ministarstva saobraćaja i veza Republike Srpske, da mu se shodno Zakonu o slobodi pristupa informacijama Republike Srpske, dostavi dokument “Studija uticaja ekonomske opravdanosti za projekat autoputa Banjaluka – Prijedor”. Međutim, Minsitarstvo saobraćaja i veza je odbilo ovaj zahtjev.
Nakon pokretnutog upravnog spora od strane Centra, Sud je presudom usvojio tužbu, te je u presudi između ostaloga naveo da je “tuženi (resorno ministasrtvo) bez ikakvog valjanog obrazloženja, osim paušalnog navođenja da bi objavljivanjem Studije ekonomske opravdanosti, bila prouzrokovana šteta za javni organ (imaoca informacija), kao i za konsultantsku kuću koja je izradila predmetnu studiju, obzirom da se podaci koji se nalaze u studiji provlače direktno kroz ugovor o koncesiji za izgradnju autoputa Banjaluka – Prijedor, pa bi stavljanje interesa javnosti, bez zaštite principa zakonitosti, odnosno iznad principa zakonitosti, u konkretnom slučaju neopravdano i bez navođenja zakonskog propisa, što je u suprotnosti sa Zakonom, neosnovano odbio zahtjev Centra za životnu sredinu, uz napomenu da tuženi prilikom razmatranja zahtjeva nije prethodno ni razmotrio sve relevantne okolnosti datog slučaja.”
Prema riječima Dragane Stanković, advokatice koja je zastupala Centar za životnu sredinu, tužbom je ukazano sudu da javnost ima pravo da se upozna sa traženim informacijama, u cilju cjelovitog učešća u demokratskom procesu nadzora javne vlasti, jer javnost ima pravo da bude upoznata kako javna vlast raspolaže javnim dobrima, uz posebnu napomenu da se dodjela koncesije temelji na načelima transparentnosti, te da se osnov za uskraćivanje pristupa informacijama može propisati jedino Zakonom o slobodi pristupa informacijama.
“Smatram da bi objavljivanje studije omogućilo, podstaklo i obogatilo javnu raspravu o tom pitanju od javnog značaja i otklonilo svaku sumnju u eventualnu opravdanost i ispravnost postupanja javne vlasti ili otkrilo njene greške i omogućilo da se spriječi njihovo ponavljanje. Odbijanjem pristupa ovakvim informacijama, Minsitarstvo podriva demokratske procese i kontrolu građana nad javnom vlašću.”
Uporedo sa prethodnim slučajem, Centar je vodio nekoliko sudskih postupaka da bi ishodovao od Ministarstva saobraćaja i veza Republike Srpske, pristup Ugovoru o koncesiji za gradnju autoputa Banjaluka – Prijedor – Novi Grad (prva faza: Banjaluka – Prijedor). U izvršenju sudske presude, nakon nekoliko sudskih procesa, Ministarstvo je dostavilo Centru kopiju Ugovora i priloga (anexa) Ugovora, izuzev Priloga broj 23 – Finansijski model, nakon čega je Centar pokrenuo novi sudski postupak protiv Ministarstva, zahtijevajući dostavu i Priloga broj 23 – Finansijskog modela.
“U ovom postupku, tužbom je ukazano sudu da je tuženo Ministarstvo propustilo da cijeni opravdanost objavljivanja traženih informacije u svjetlu Zakona o slobodi pristupa informacijama, uzimajući u obzir da se radi o ogromnim budžetskim troškovima, do skoro milijardu evra tokom čitavog koncesionog perioda, za izgradnju 40 kilometara autoputa, uz napomenu da je Prilog 23 najvažniji dio Ugovora o koncesiji, jer se postavlja pitanje zašto Republika Srpska sama ne gradi autoput i ubire 100% prihoda, a ovako samo 5%, zbog čega se u tome i ogleda javni interes”, istakla je Dragana Stanković.
Sud je presudom usvojio tužbu Centra, te je u presudi između ostaloga naveo da je “da povjerljivost komercijalnih podataka, odnosno zaštitu komercijalnih interesa cijeni organ koji je u posjedu tražene informacije, a ne treće lice na koje se odnosi tražena informacija, a kome tuženi u cijelosti poklanja povjerenje (izjašnjenje koncesionara od 03.11.2022. godine), jer je treće lice (kocesionar kompanija „SDHS-CSI BH“) po prirodi stvari subjektivno u ocjeni tražene informacije, tako da je javni organ u obavezi da provede ispitivanje javnog interesa, i da se u postupku mora utvrditi da li zaštita privatnog interesa ima prevagu nad interesom javnosti da sazna određene podatke, ili da li je veća šteta ako javnost ne bude upoznata sa tim podacima, od štete koju bi eventualno trpila lica na koja se odnose ti podaci, što svakako mora biti valjano obrazloženo i dokumentovano, što je u konkretnom slučaju izostalo. ”
Tihomir Dakić, predsjednik Centra za životnu sredinu naglašava da je ovdje riječ o klasičnom primjeru ćutanja administracije i pored jasnih i nedvosmislenih presuda postupajućih sudova u Republici Srpskoj.
“Centru kao i ostalim udruženjima koja rade na jačanju prava i institucija je od velike važnosti jačanje upravo pravosudnih institucija Republike Srpske, jer se time štite interesi entiteta, države ali i svakog građanina i građanke koji žive na ovom prostoru. Sa druge strane postupanje pojedinih predstavnika institucija u Republici Srpskoj im ne služi na čast, ali i na volju i potrebe građana Republike Srpske i koji svojim djelovanjem ili nedjelovanjem urušavaju pravni poredak. Centar će i dalje nastojati da dođe do svih informacija za koje smatramo da su potrebne javnosti, a mediji koji prenesu ovakve informacije će biti one kojima je stalo do javnosti, istine i pravnog entiteta i pravne države“.
