Utvrđuje se povreda prava na život iz člana II/3.a) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 2. Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda u predmetu Okružnog javnog tužilaštva Banja Luka.
“Apelant apelacijom pokreće pitanje očigledne nedjelotvornosti istrage ubistva njegovog sina, koju tek od 28. juna 2018. godine vodi Tužilaštvo. Kako apelant navodi istraga je morala biti pokrenuta odmah po prijavi nestanka Davida Dragičevića (18. mart 2018. godine) a istraga ubistva nakon pronalaska tijela (24. mart 2018. godine). Zbog proteka godine dana od ubistva Davida Dragičevića, kao i zakonske nemogućnosti apelanta da ishodi bilo kakvu odluku koja bi mogla biti predmetom ocjene Ustavnog suda, apelant smatra da mu pripada pravo da pred Ustavnim sudom pokrene pitanje kršenja prava na život, sve u vezi sa istragom Tužilaštva koja se i pored ogromnog broja dokaza još uvijek namjerno vodi u pogrešnom pravcu sa ciljem kupovine vremena i onemogućavanja procesuiranja svih odgovornih za otmicu i ubistvo Davida Dragičevića, ali i svih onih odgovornih u policiji i tužilaštvima koji na ovaj način pokušavaju da zataškaju ovaj slučaj”, stoji u apelaciji.
Apelant navodi da do danas Tužilaštvo nije provjerilo čitav niz bitnih okolnosti vezanih za slučaj otmice i ubistva Davida Dragičevića.
“Nije rasvijetljena okolnost da je David putem Instagrama svom prijatelju i rođaku neposredno prije nestanka poslao poruke da mu prijeti opasnost jedino od lica F.Ć., koji inače nema alibi za tu noć i koji je lice koje se povezuje sa Darkom Ilićem i drugim pripadnicima MUP-a”, stoji u apelaciji.
Napominje se da nije sačinjena detaljna rekonstrukcija kretanja Davida Dragičevića u kritično vrijeme i to na osnovu analize svih poznatih snimaka video nadzora i baznih stanica, kao i analiza pristupanja internetu putem mobitela i putem wi-fi mreža.
Apelant ukazuje i na „nezavisnost same istrage” jer je dovedeno u pitanje da li su lica koja su odgovorna za istragu i ona koja su provodila istragu nezavisna od onih koja su uključena u događaje, što podrazumijeva „ne samo nepostojanje bilo kakve hijerarhijske ili institucionalne veze nego i praktične nezavisnosti”. U konkretnom slučaju u istragu su bili uključeni pripadnici MUP-a (Darko llić, Dubravko Kremenović i brojni drugi koji su uključeni u sam događaj učešćem na pres konferenciji koja je negirala ubistvo, provođenjem brojnih konkretnih radnji na zataškavanju ubistva).
“Ustavni sud podsjeća na to da član 2. Evropske konvencije predstavlja jednu od osnovnih vrijednosti demokratskih društava. Prema ustaljenoj sudskoj praksi „prva rečenica člana 2. stava 1. nalaže državi ne samo da ne uzrokuje smrt na namjeran ili nezakonit način, nego i da poduzme mjere neophodne za zaštitu života osoba u okviru svoje jurisdikcije”, atoji u apelaciji.
Napominje se da nadležna tijela koja provode istragu moraju biti nezavisna od ostalih osoba koje bi mogle, na bilo koji način, biti povezane sa predmetom i to ne samo u hijerarhijskom nego i u praktičnom smislu.
“Istraga mora biti provedena ažurno i pravodobno. Istraga mora biti dostupna porodici žrtve u onoj mjeri u kojoj je potrebno za zaštitu njihovih prava. Štaviše, u određenim okolnostima istraga mora biti podvrgnuta i ‘oku javnosti'”, pojašnjava se.
Dalje se dodaje da u konkretnom predmetu, koji je od početka imao određene „kontraverze“ koje je apelant iznio u apelaciji (pres konferencija MUP-a, iznošenje određenih „informacija“), a što je potvrdilo i Tužilaštvo, te „nedjelovanje“ Tužilaštva u smislu donošenja naredbe za sprovođenje istrage – dovelo je do nepovjerenja apelanta, kao i javnosti u istragu i to na samom početku istrage. Tužilaštvo nije dalo jasan i uvjerljiv odgovor zašto se čekalo 100 dana da se donese naredba, iako tvrdi da je poduzimalo radnje.
“Ustavni sud konstatuje da se zbog okolnosti da je tužilaštvu trebalo 100 dana da
„definiše“ osnove sumnje u odnosu na konkretno krivično djelo (ubistvo), te da slijedom toga „formalno“ donese naredbu o sprovođenju istrage, nisu mogle ni poduzeti sve potrebne istražne radnje. Ustavni sud opet napominje da ne može u ovom trenutku tvrditi da je – zbog činjenice da 100 dana od događaja nije donijeta naredba o sprovođenju istrage, odnosno nije bilo definisano krivično djelo – stanje stvari još nerazjašnjeno, ali imajući u vidu pozitivnu obavezu države da odmah, bez odlaganja pristupi pronalaženju i otkrivanju činjenica i dokaza koji mogu dovesti do rasvjetljavanja događaja, Ustavni sud smatra da ova obaveza u konkretnom slučaju nije ispunjena”, ističe se.
Dalje u apelaciji piše: dakle, iako Ustavni sud iz dostavljene dokumentacije može zaključiti da je Tužilaštvo poduzelo mnogobrojne radnje u istrazi, nesporno je da je istraga nakon tri godine još u toku, a Tužilaštvo koje vodi istragu „priznaje“ propuste. Ustavni sud nalazi da svaki propust u istrazi ne znači i njenu nedjelotvornost, ali ipak smatra da bi se onda u tom pogledu trebala otkloniti svaka sumnja.
“Ustavni sud smatra ukoliko je Tužilaštvo priznalo određene propuste treba ispitati da li isti utiču na samu istragu, odnosno na činjenicu da je ista nakon tri godine još u toku”, stoji.
U zaključku se napominje da Ustavni sud zaključuje da u okolnostima konkretnog slučaja postoji kršenje prava apelanta Ustava Bosne i Hercegovine i člana 2. Evropske konvencije, kada je Tužilaštvu trebalo 100 dana da „definiše“ krivično djelo u odnosu na koje postoje osnovi sumnje i da donese formalnu naredbu o sprovođenju istrage, te je istraga i nakon tri godine od događaja još u toku, a Kolegijum tužilaštva nije postupio u skladu sa odredbom člana 233. stav 2. ZKP, te kada je (i) Tužilaštvo priznalo određene propuste u istrazi za koje je Ustavni sud utvrdio da su takvi da dovode u pitanje djelotvornost same istrage.
